हृदयसाक्षी

मला जन्म घेऊ द्या...... अर्थ ना कळे मज  व्यर्थ हि क्षिणे मन आज  जगण्याची कला शिकवते  हि उदास भकास वाट... बेसूर भासतो सूर्य -चंद्र  जणू कोपली धरा, अन्न पाण्याविना मी कासावीस  लाही लाही मातेच्या उदरा... कुणा ना दया इथे कुणाची  तारक- मारक एक समान  जन्मदाताच गर्भी मारतो  कुणाकडे मागू न्याय आज .....

मी एक मुलगी अन तू एक मुलगा... ना प्रेम होते खोटे , ना खोट्या  होत्या भावना . तरीही विरह का घडावा, असा काय केला गुन्हा. स्वछ होते मन, पवित्र होते नाते तरी पण, का दुरावलो सांग ना, भांडावे हा प्रश्न माझं पुन्हा पुन्हा.,,, का कुणा ना कळती वेदना,  ना कळतील आपल्या भावना  रीत न्यारी, न्यारे जगाचे शहाणपण  जगालाच दे समजावून म्हणा ! ना भांडण तुझे नि माझे, तरी हा गूढ अबोला  एकाच गोष्ट कळे जागी बस  मी एक मुलगी अन तू एक मुलगा... तुझ्यात आणि माझ्या फक्त तेच एक नाते असावे  अशी का या जगाची मित्थ्या कल्पना .... का तू असू शकत नाहीस  भाऊ ,मित्र वा पित्यासमान  कसे पटवून देऊ जगाला सांग परमेश्वरा!!!!!! 

कळी खुलतांना.... कळत नकळत कळी खुलतांना, तिचे सौंदर्य खुलत असते, सुगंध दरवळत असतो.... लटकेच वाऱ्याच्या झुळुकेने नाचणारी,  कळी आता फुल होणार असते. कळी ते फुल हा प्रवास जेवढा सुखद असतो, तेवढेच बदल पण होतात... नैसर्गिकतेने! रंग, देहबोली, हावभाव आणि चंचलता.... कधी बंद पाकळ्यात राहिलेली कळी  आज पाकळी पाकळी उकलत जाते. हवे तेवढे स्वतंत्र उपभोग घेण्यासाठी धजावते... तिला मोठे व्हायचे असते आयुष्य संपण्याआधी! तिचे पण ध्येय असतील ना इतरांपरी.. प्रत्येक पाकळी वेगळी असली तरी एकाच सुगंध तिला, छटा रंगांची बदलणारी , तरी हर्ष तिला. कोणी तोडून नेईल याची माळ्याला भीती, कोणी कुस्करून टाकेल , करते जननी काळजी, कोणी भुंगा यावा आणि मधुर सुगंध प्राशन करावा  कोणी फुलपाखरू क्षणभर थांबून जावा  कोणी मायेने तोडावी आणि अर्पण करावी विधात्याला. मग काय कळीचे आयुष्य नसतेच का सुखद  ती हि वाट पाहत असेल कोण्या एका स्पर्शाची  होणाऱ्या हर्ष्याची, अदभूत आनंदाची आणि सुरक्षिततेची .....

Confession   दिये बुझाने लगे जब दोस्तीके  फिर भी मैं चुप रही| तू भी जाने क्यू न सुनती गयी, तेरी ख़ामोशी क्यू सजा मिली | ऐसा क्या ग़ुनाह किया...के  मेरी खाताबही वो भी न पता चली.. तुझे दिलसे चाहा था शायद यही गलती मेरी | अब सवाल यही है गहरा.... क्या तुझे मैं समाज न पायी या फिरर... समझ कभी कुछ कर न पाई| बोहोत बुरा हुआ ..... मेरी आंखोसे झलकता प्यार न दिखा, मेरी भावनाओंकी अर्थी न दिखी, और न देखीं मेरी सच्चाई| हाय!!!! देखा तो क्या देखा... मेरी बातें बचकानी, मेरा गुस्सा, मेरी नादानी!!!! Dear SAKHI,    You are the person , who can understand me better, but many time ignores me. I don't know how to deal with you . I really won't care if anyone had done this, but u.... I can't believe!!! You are that puzzle that I couldn't understand and no matter that I could get solution.     You know your value in my life. That was the day when I felt WOW I had you and  now this is the day, today your silence killed me!...

 वो  वो लापर्वा नहीं पर  हमारी फ़िक्र नहीं करते. वो काबिले तारीफ है पर  हमें तारीफ ए लब्ज नहीं कहते. वो पास हि होते है पर  अब साथ नहीं लगते.... नज़ारे चुराकर बात करने लगे है वो  आज अपने कम और अजनबी ज्यादा लगे! उनसे बात किये जैसे अरसा होगया  उनकी मुस्कान देखना मानो एक सपना होगया .. पता नहीं ऐसा क्या हुआ.. हम सोचते रहगये और वक्त निकलता गया ...   छोडो कब तक जान आँखोमे रोकेंगे  आज इसे आज़ाद करही देते...  तुमसे बात न सही पर तुम्हारे तस्वीरको कुछ चंद लम्हे और देख लेते.... # ग सखे!!! 

डर जब मैं अगले साल नहीं रहूंगी तो... तब क्या कुछ बदल जायेगा हमारे बिच . यहाँ की ठंडी वैसी ही रहेगी बस्स... हमारा साथ छूट जायेगा. शायद तुम लोग नए कमरेमे जाओगे और... नया दौर, नयी बातें... हमारा आशियाना बदल जायेगा. दोस्ती बदल जाएगी? दोस्तीके चहरे बदल जायेंगे.. और.. हमारी यादें कमरेमे बंद कर  .क्या चाबी कही खोजाएगी... मुझे कभी डर नहीं लगता, पर आज लगा! बिछड़ जानेका डर, तुम सब से दूर जानेका डर, और फिर... शायद कभी न मिलने का डर.... # ग सखे!!!  

 तेरी यादमे....  तेरी यादमे कुछ लिखती, अगर तू नजरे ना चुराती. तेरी यादमे मै खूब रोती, अगर तू मुझे समझ पाती. गुस्सा, बचपना मुझमे भी है पर... शायद प्यार जादा होगया, वर्ना यु आहे ना भरती.... #ग सखे!....

अश्रू का असे वाटते तुला... अश्रू म्हणजे दुःख, दुर्बलता अश्रू म्हणजे आक्रोश आणि वेदना. अश्रू हि आहेत ना एक भावना! नकळत होणारी प्रतिक्रिया, मनाच्या संवेदना. आनंद असो व दुःख, डोळ्यातून वाहणाऱ्या. कधी व्यक्त होणाऱ्या कधी तृप्त करणाऱ्या. त्या दडपण्यात मजा कसली, वाहू दे ना ग सखे, का त्यांना शिक्षा असली! का भेदभाव आसवांवर, आनंद, हसू वाटून घ्यायचे जगाबरोबर, आणि का राग- अश्रू- वेदना अंधारलेल्या कोपऱ्याबरोबर! अश्रू देतात ताकद- हिम्मत आणि ध्येर्य, विश्वास ठेव , ती चोक बजावतात त्यांचे कार्य. कोण म्हणतं अश्रू वाईट असतात.... आनंद-उत्साहाने न्हाहून गेलेल्या क्षणात, सांग बरे का ती डोकावून पाहत असतात? त्या भावना असतात , आपण जिवंत आहोत  हे असंगणाऱ्या संवेदना असतात ......  

ग सखे!... तू जाताना, नकळत तुझ्यामागे पावले चालत होते, तू जाताना, अश्रू माझीच नजर चुकवून बाहेर डोकावर होते खूप आपलेपणा दिला कि असे होते का ग सखे! होस्टेलकडे परत पाय वळत नव्हती... सावरलं स्वतःला आणि रूममध्ये परतली, आता तर परिस्तिथी आधीपेक्षाही भयान होती. तू नव्हतीस पण तुझा आभास होता, तू नव्हतीस पण तुझ्या वस्तूंचा सहवास होता, तुझी चप्पल, चादर, बंद कपाट आणि पुस्तकांचा पसारा.... मन भरून आले , खरंच ग सखे नाहीच जमले  घळाघळा अश्रू वाहून गेले, सारे कसे थांबून गेले. नेहमी स्वतःच्या घोंडीत शिरणारी मी, आज तुझ्या ब्लॅंकेटमध्ये विसावले होते, तुझी बारीक, निर्जीव उशी उराशी घेउन निजले होते. कोणाच्या वस्तुंना साधा स्पर्शही न करणारी मी,  चार बोटे लांब होणारी तुझी चप्पल पायात घालून मिरवत होते. आता रात्र झाली होती, मी कूस बदलत होते, थापटून झोपी जाण्याची सवय का ग लावली!  बघ आता, किती जड जाते होते.  शेवटी तुझा उबदार, प्रेमळ हात डोक्यावरच आहे,  असे स्वतःला समजावत कधीतरी रात्री डोळे मिटले होते.  

 ग सखे!... माहित नाही  का पण तुला भेटल्यावर छान वाटते. माहित नाही का पण तुला पाहिल्यावर समाधान वाटते. नकळत माझी कळी खुलते तुला बघून, सारे दुःख, थकवा सारेकाही विसरून जाते मुद्दामून. तू रोज भेटली नाही तरी निदान दुरून दिसावी , माझ्याकडे पाहून खट्याळ हसावी, असे वाटते सारखं अधूनमधून..... 

" पहिले प्रेमपत्र "   मराठीचा तास असावा कदाचित , पण वर्ग शिक्षक कुठे होते ? कुणास ठाऊक ! वर्गात नुसता गोंधळ आणि दंगा चाललेला . कोणी आपापला अभ्यास करत होते तर कोणी दुसऱ्याची खोडी काढत होते , वाकुल्या दाखवण्यापासून   ते   वेण्या ओढे पर्यंत , पुस्तके ओढाताडी पासून तर शाळेचे दप्तर फाडे पर्यंत सर्व प्रकार अगदी मज्जेत चालू होते . वर्गात शिक्षक नसल्याचा पुरेपूर आनंद घेण्यात आला होता . काही हुशार मुले - मुली एवढ्या गोंधळात सुध्दा शांत बसून पुस्तकात काहीतरी करत होती आणि काही अतिहुशार मुले स्वातंत्र्याचा स्वर्गीय आनंद उपभोगत होती .   चौथा , ब - वर्ग , तसा थोडा कोपऱ्यात असल्याने जरा दुर्लक्षित झाला असावा , नाही तर आता पर्यंत कोणीतरी सरांनी येऊन झोडपून काढला असतातच ! वर्गात ४ रांगा - २ मुलींच्या , २ मुलांच्या . भारत - पाकीस्तान बॉर्डरपेक्षा पण जास्त सुरक्षा होती या मुलामुलींच्या बॉर्डरवर . एक मुलगा कि मुलगी इकडची तिकडे होणार नाही याचा अलिखित करार करून...